Ik drink mijn thee met heel veel suiker. Heel heel veel suiker. Anders moet ik het niet. Zonder minimaal 4 schepjes suiker drink ik het niet op. Mijn koffie daarentegen moet zwart zijn. Geen melk, geen suiker, maar puur koffie. Als er suiker in zit, laat ik het staan, goor vind ik het dan.
Mijn moeder vraagt me of ik nog steeds veel teksten schrijf. Ik kan niet anders dan haar teleurstellen.
“Ja, misschien wel meer dan vroeger.”
Vroeger vond ik het lekker om ijsblokjes in mijn melk te doen, tegenwoordig is dat al teveel moeite. Ik pak nu het pak, zet het aan mijn lippen en drink. Niks glas, niks ijsblokjes.
“Daar was ik al bang voor.” Ik kan aan haar zien dat er iets is. Het was niet vanwege het antwoord, want die zag ik aankomen. Het lag ook niet in de tranen in haar ogen, daar was net de rook van haar sigaret in gekomen en ik weet dat je daar tranen van krijgt. Het was ook niet het zielige voorkomen op dat moment, ze had gewoon een kater en was net wakker. Maar als je iemand al je hele leven kent, heb je een soort van alarm in jezelf, dat afgaat op bepaalde momenten. Momenten zoals nu.
“Was er nog koffie?” vraag ik terwijl ik opsta van de vreselijk lelijke bank waar je echt geen sex op kan hebben. Dat irriteerde me altijd aan die bank, hij was a-sexueel. Ik heb het een paar keer geprobeerd, maar sex was niet fijn op die bank.
“Ik schenk net een bakkie voor je in!” Verward kijkt ze in mijn kopje. “Je hebt ‘em nog niet eens op?!”
“Nee mam, dat is slootwater met suiker en ik heb liever een bakkie koffie.”
“Je weet hoe je het zetten moet...” zegt ze terwijl ze denkt dat ik niet weet dat er in de keuken al een nieuw kopje staat gevuld met heerlijke koffie zonder suiker.
Mijn moeder is voorspelbaar.
Ik zit nu, terwijl ik dit lapje nutteloze tekst aan het schrijven ben, heerlijk te genieten van een bakkie.
2 dagen later...
Gisterenochtend belde een hele goede vriend van me die ik al ruim een half jaar niet had gesproken. Lang zwart haar, geen gothic, breed/gespierd, geen macho, maar een gezellige Engels-pratende gast. Hij is Joods dacht ik.
Dus hij belde weer eens.
“How are you doing Bjørn?”
Zijn engels klinkt alsof ‘ie een dooie hamster in zijn bek heeft. ( Niet dat mijn engels zo goed is...maar toch)
“Aaim doe-ing faain! Ent joe?” ( zo klink ik dus.)
“Yeah I’m fine, only the noise of the bombs are fucked up…”
Voor min. 1 minuut was het stil vanaf mijn kant van het lul-ijzer.
Bombs?
Bommen?
fockt-op-bommen-geluid?
Waar de fock zit hij nu?
“Jor nat telling mie det joe ar in de middel of de war?!?”
Ik pak het “normale” kopje koffie dat mijn moeder al op het aanrecht had gezet omdat ze een grapje met mij uit wou halen. Het grapje was als volgt:
Plan A:
- Bjørn vraagt om koffie;
- ik, mama, ga doen alsof ik lekkere koffie ga maken voor mijn kleine knulletje;
- ik, mama, gooi er veel suiker in en maak de koffie via het vieze-Senseo-apparaat;
- Bjørn krijgt de koffie, lust het niet en is boos;
- ik, mama, heb koffie op het aanrecht staan die Bjørn wel lust;
- Bjørn proeft vieze koffie, vloekt en gaat nieuwe koffie pakken.
Plan B:
- Bjørn vraagt om koffie;
- ik geef hem koffie;
- we praten verder.
Mijn moeder houdt niet van plan B.
Die vriend van mij leest Marvel Comics om het geluid van de bommen niet te horen. Ik erger me aan de suiker in mijn koffie.
Heerlijk.
Verschil moet er zijn was het toch?
Verschil is er.
Alles heeft een schil.
En onder elke schil schijnt de zon.
Index 